To pill or not to pill

Ik hou niet van pillen. Nooit gedaan ook. Misschien heb ik dat van huis uit meegekregen, mijn moeder leerde ons vroeger aan dat je alleen een aspirientje mocht pakken als je écht veel pijn had en door moest. Dat is een regel die ik aangehouden heb in mijn verdere leven en die ik nu ook nog nakom. Als ik iets op kan lossen met rust houden of een dutje doen, dan zal ik altijd voor die optie kiezen. Ik slik eigenlijk alleen pijnstillers als ik een zware griep of heftige menstruatiepijn heb (daar heb ik ook speciale pijnstillers van de dokter voor). Als ik seks met mannen zou hebben, zou ik een andere anticonceptievorm kiezen dan de pil/een spiraaltje/implanon/iets anders hormonaals. En hoewel ik vanwege mijn astma in aanmerking kom voor de jaarlijkse griepprik, heb ik hem nog nooit gehaald. Ik hou gewoon niet van meuk in mijn lichaam die er niet hoort.

Tot nu toe heb ik dus ook nog nooit een slaappil of een antidepressivum geslikt. Maar ik ben bang dat dit een gesprek is dat ik toch zal moeten gaan voeren.

Tijdens mijn eerste gesprek met Vincent vroeg hij me of ik openstond voor medicatie. Ik gaf aan dat ik dat op dat moment niet stond. Daar had ik al over nagedacht door een verplicht gesprek met de psychiater als onderdeel van mijn intake. Ik zag medicatie als de laatste optie en had niet het idee dat het me op dat specifieke moment zou helpen. De problemen waarmee ik binnengekomen was, moesten met therapie opgelost worden, vond ik. Na ons gesprek was Vincent het met me eens. Hij plaatste als kanttekening dat medicatie een goed idee zou kunnen zijn als ik mezelf zodanig in de weg zou gaan zitten dat het mijn behandeling in de weg zou staan. Ook gaf hij aan dat het een optie kon zijn als ik een gevaar werd voor mezelf of anderen. We spraken af dat hij het erover zal beginnen als hij het idee heeft dat één van die twee dingen het geval zijn.

Dinsdag hebben we een gesprek, voor het eerst in een paar weken. Vincent is ongeveer een maand op vakantie geweest en heeft mijn aftakeling in de depressie dus helemaal gemist. Toen hij vertrok, was ik nog een gestreste jonge vrouw die aan haar problemen werkte en probeerde alle ballen in de lucht te houden. Nu ben ik een depressief hoopje wezen dat bijna nergens meer toe in staat is en wie niet veel nog kan schelen. Ik denk dat dat wel telt als "jezelf in de weg zitten", dus ik ben niet verbaasd als hij het dinsdag aan zou kaarten. Die toestemming heb ik hem immers zelf gegeven en daarnaast is hij mijn behandelaar en mag hij dat soort onderwerpen op tafel leggen. Maar eigenlijk zie ik het nu nóg minder zitten.

Ik begrijp dat medicatie een belangrijk hulpmiddel in een behandeling is, waar veel mensen baat bij hebben. Maar zelf vind ik het vooral heel eng. Ik hoor wisselende verhalen van mensen over hun medicatie en er zijn een aantal dingen waar ik bang voor geworden ben.

Allereerst ben ik bang dat het me afvlakt en het contact met de paar emoties die ik af en toe nog heb, weer laat verliezen. Dat ik dan helemaal niets meer heb. Dat lijkt me geen goed idee, juist een heel slecht idee. Die emoties zijn hetgene dat me nu op de been houdt. Dan voel ik even wat ik allemaal verloren heb en dus terug wil, dat ik van mijn vriendin hou en bij haar wil blijven, dat ik wil vechten, dat ik beter wil zijn. Als ik die paar draadjes gevoel ook kwijtraak, hoeft het van mij al helemaal niet meer verder.

Dat brengt me op het volgende punt: van veel mensen hoor ik dat het, als je medicatie gaat gebruiken, eerst wat erger wordt voor je verbetering voelt. En dat kan ik op dit moment eigenlijk niet hebben. Als het nóg slechter gaat dan nu, ben ik denk ik rijp voor de crisisdient en het is misschien raar, maar daar heb ik eigenlijk niet zo'n zin in. Dus als ik dat kan voorkomen, dan zou ik dat graag doen door geen pillen te slikken.

En als laatste ben ik gewoon bang voor die kunstmatige dingen in mijn lijf. Ik vind het fijn als mijn lijf zijn eigen beloop kan gaan. Dan weet ik tenminste dat, hoe fucked up mijn gevoelens ook zijn, ze in ieder geval van mij zijn. Ik ben bang dat medicatie me verandert in iemand die ik niet ben of iemand die ik in ieder geval niet wil zijn. Ik ben gewoon bang. Het is niet fijn om mij te zijn, maar ik weet tenminste wel ongeveer wie ik ben. Ik wil niet dat dat verandert.

Dus moet ik een gesprek gaan voeren met Vincent over waarom ik geen pillen wil, en wat ik dan wel wil. En het probleem is dat ik dat laatste niet weet. Ik weet alleen dat het niet verder kan zoals het nu gaat. Maar wat ik dan wel wil, wat ik denk dat het een goed idee is, wat ik nodig heb? Ik zou het niet weten. Ik ga hem vragen wat mijn opties zijn, en verder wacht ik af. Want ik weet het niet meer.