Het aantal mensen buiten de veilige therapieomgeving dat weet dat ik in therapie ben, is op twee handen te tellen. Dat probeer ik heel bewust zo te houden. Voor mij wegen de voordelen van openheid niet op tegen de nadelen. Ik wil zelf bepalen wie het weet en wie niet. Ik wil niet dat meisje in therapie zijn, het meisje met een moeilijk hoofd. Mijn geestelijke gesteldheid gaat niemand een klap aan zolang ik mezelf overeind weet te houden. En dat lukt nog, dus ik hou vol.
Maar nu ik een behandeling opstart op de eetstoornisafdeling, begint mijn rooster voller te worden. Tegelijk is ook de school weer begonnen. Mijn twee parallelle levens raken gevulder.
Voorheen was ik dat "I don't know how she does it"-meisje. Ik haalde goede cijfers bij mijn studie, onderhield een relatie en een gezond sociaal leven, draaide mijn eenpersoonshuishouden, had een bijbaan en ik deed er allerlei buitenschoolse dingen naast voor mijn CV en voor de lol. Toen mijn therapietraject begon, vielen er langzaam dingen weg. Ik moest met bijna al mijn buitenschoolse activiteiten stoppen omdat ik het er niet meer bij kon hebben. Op dit moment heb ik nog 1 maandelijkse klus bij mijn favoriete vereniging en wat redactiewerk bij een nieuw medium. Redigeren kan ik in mijn slaap, maar vraag me niet meer om meer te doen. Ik kan dit er alleen maar nog bijhebben omdat mijn baantje weggevallen is. Anders had ik echt overal mee moeten stoppen. In de zomer zocht ik bewust geen nieuw werk om mezelf de tijd te geven om tot rust te komen. Nu is het schooljaar tweeënhalve week bezig en is die rust alweer opgelost in het niets. Mijn nieuwe schooljaar is boeiend en uitdagend, maar er wordt ook veel van me verwacht. Verder moet ik goed voor mezelf en mijn kamer blijven zorgen, mijn relatie voor ons allebei fijn houden en mijn sociale leven onderhouden nu ik verhuisd ben.
Dat is de ene pijler van mijn leven en die is druk. Daarnaast draait nog de schaduwpijler, het therapieleven. En dat is sinds kort een stuk voller. Nu ik begonnen ben bij Elise, heb ik ineens beduidend meer therapie. Tijdens ons eerste gesprek gaf ze aan dat ze in het begin graag tweewekelijks afspreekt, om de vinger aan de pols te houden. Dat zijn dus twee afspraken van drie kwartier, waarbij ik met heen- en terugreizen afgerond zo'n vier uur, ongeveer een middag, kwijt ben. Ik krijg er huiswerk bij, ongeveer een uur per sessie. Daarnaast moet ik ook om de week naar mijn nieuwe beste vriendin, Sarah de diëtist, dus dat is nog een middag. Verder staat er standaard de groep op donderdag, van half zes tot tien. Plus reistijd kost me dat zeven uur. En één keer in de maand heb ik daarvoor nog een gesprek met Vincent.
Ik heb dus ineens een therapierooster van zeventien uur per week plus reistijd en huiswerk, met om de week eenentwintig uur en een keer in de maand mogelijk zelfs vijfentwintig, als ik Vincent én Sarah in dezelfde week heb. En dat is dan nog maar de helft van mijn leven. Met school en vrijwilligersklussen erbij draai ik zo een "werkweek" van.... Oh man, ik wil het niet eens weten.
Toen ik dit aan mijn beste vriendin vertelde, reageerde ze bezorgd. 'Je moet dit wel in de gaten houden hoor. Dadelijk ben je hier klaar en blijf je zitten met een burn-out. Pas je op? En ga je op school de mogelijkheden overleggen als het niet gaat?' Ik zei haar dat ik dat zou doen, maar eigenlijk weet ik dat nog niet zeker. Dan word ik weer "dat meisje met therapie" in plaats van gewoon een studente. Beoordeeld op mijn problematiek in plaats van op mijn talenten en mogelijkheden. Durf ik dat?
In deze blogposts wordt teruggegrepen op de gebeurtenissen van een tijdje geleden. In dit geval september 2015.
Beste Sofie,
BeantwoordenVerwijderenZoals ik je post lees, is het alsof je zelf nog niet geaccepteerd hebt dat je nu eenmaal psychische problemen hebt. Wellicht als je dit gaat accepteren dat er meer ruimte komt om vanuit hier te gaan werken. Makkelijker gezegd dan gedaan ;-)
Ik weet het eigenlijk niet. Heb hier nu over nagedacht en misschien wel niet. Maar ik heb wel het gevoel dat ik daarnaar onderweg ben, en dat ik eraan werk.
VerwijderenIk kan me voorstellen dat je jezelf de vraag: Durf ik dat? voorlegt. Je zou jezelf ook de vraag kunnen stellen; als ik het niet doe, hoe lang hou ik dit dan nog vol? Want hoewel ik heel goed begrijp dat je liever als student als patiënt door het leven gaat, wil ik ook niet dat je straks de student bent die haar studie heeft moeten staken vanwege psychische problemen. Je vriendin heeft wel een punt. Het studiejaar is net begonnen. Ik zou even heel goed kijken (misschien met iemand erbij die van een afstandje naar de situatie kijkt en jouw zorgen niet voelt, maar wel begrijpt - die vriendin bijvoorbeeld) wat zijn alle opties en welke opties hebben kans van slagen? Je zult bijna zeker iets moeten inleveren, maar uiteindelijk zul je jezelf daar dankbaar voor zijn als je straks alles achter de rug hebt. Sterkte. Dit zijn geen makkelijke keuzes om te maken.
BeantwoordenVerwijderenOh en daarnaast denk ik dat die beoordeling van anderen waar jij zo bang voor bent, veel minder erg of groot is dan jij denkt. Ik zou persoonlijk eerder bewondering voor je hebben dat je die twee dingen naast elkaar doet. En is het misschien ook een stukje het oordeel naar jezelf? Nogmaals, sterkte.
Je hebt geen idee hoe relevant dit op dit moment is ;) ik blog er gauw over. Voor nu, bedankt voor je berichtje. Het doet me veel.
VerwijderenLieve Sofie,
BeantwoordenVerwijderenWeet dat ik deze week een heleboel aan je denk en dat ik het echt ongelofelijk bewonderenswaardig vind wat voor stappen je allemaal onderneemt. Wat een uren besteed jij aan verbetering van je zelf. Ik vind dat echt heel knap welke stapjes je allemaal zet, al voelt het vast als loodzware treden en zijn het dat eigenlijk ook. Ik hoop dat je goed naar jezelf blijft luisteren, als iets je niet lukt is het geen falen, maar logisch gevolg van alle grote zware treden die je zet. Ik snap dat het vertellen op je studie nog een te zware, grote trede is, maar ik hoop dat je daar ooit toch ergens ruimte voor vindt. Omdat ik denk dat je dan alleen maar meer bewonderingswaardige reacties krijgt, want wat jij nu allemaal doet en onderneemt is alleen maar bewonderenswaardig te noemen. Heel veel sterkte en succes lieve Sofie. Ik vind het al superknap dat je dit allemaal anoniem deelt en volgens mij helpt dit al voor heel veel mensen.
Liefs,
Thomas
Ps. Ik blijf het stom vinden dat posten niet lukt onder mijn wordpress account van www.dieleven.nl :(.
Wat een ontzettend lief bericht Thomas, dankjewel! Dat doet me echt heel erg goed. Ik heb verder even niet zoveel woorden, maar dit wilde ik wel kwijt. Bedankt. Je bent een topper.
VerwijderenOoh wat herkenbaar! Dit had ik geschreven kunnen hebben..
BeantwoordenVerwijderenWaar ik in de afgelopen jaren al een aantal keer terloops van anderen heb gehoord dat ik misschien beter een tijd lang intensief in therapie zou gaan, heb ik dat steeds genegeerd omdat ik me gewoon niet kan voorstellen om te minderen met school. In plaats daarvan doe ik het nu al meer dan twee jaar met één gesprekje per 1tot5 weken.
Vorig jaar met eindexamen en dit jaar met mijn (hele zware) studie heb ik het er heel moeilijk mee om de twee werelden omhoog te houden, en de één de ander niet te laten verpesten.
Ik word er gewoon een beetje stil van.. Dankjewel voor je mooie artikel. En sterkte! Zolang je maar in de gaten blijft houden dat het houdbaar is. Anders kan je beter kiezen voor je mentale gezondheid.. (hoewel ik precies begrijp hoe moeilijk dat is)
Liefs, Sofie ♥
Ik snap heel goed wat je bedoelt Sofie, en ik heb ontzettend veel respect voor je dat je het doet met een gesprekje voor zoveel tijd. En neem dit advies dat je mij nu geeft, om het goed in de gaten te blijven houden, alsjeblieft ook zelf ter harte..
VerwijderenIk snap dat dat een lastige keuze is waar je voorstaat. Ik ben benieuwd of je ondertussen al een (voorlopige) keuze hebt gemaakt..
BeantwoordenVerwijderenHet vertellen is altijd lastig, sommige mensen zullen je anders aan gaan kijken. Maar aan de andere kant, als je opeens alles afzegt of anders reageert krijg je ook verhalen. Mensen denken toch wel. Vertellen kan ook voordelen hebben in dat mensen met je mee kunnen denken. Misschien hoeft er niet zoveel als dat jezelf denkt.
Ik snap je beide kanten heel goed. In sommige situaties denk ik ook vaak 'wisten ze het aar niet.. ', terwijl ik aan de andere kant ook weet dat als ze het niet wisten ik nooit zover was gekomen in de dingen die ik doe.
De keuze moet je zelf maken. Wel goed dat je begonnen bent met therapie. Ik hoop dat het je gaat helpen!
Je hebt gelijk hoor, je kunt nooit iedereen tevreden houden en alle gedachten en/of oordelen van anderen stoppen. Ik moet ook voor mezelf kiezen. Bedankt voor je berichtje!
Verwijderen