Ik ben 22 jaar en tot nu toe heb ik altijd eindeloos doorgesukkeld. Gaat het niet goed? Balen, maar dat komt wel weer. Voel je je kut? Uit bed komen en naar school, van blijven liggen word je niet gelukkiger, dan loop je achter en je hebt de energie niet om je bij te werken. Wil je dood? Tja, dat wil je al jaren, dan red je het nu ook nog wel. Doorgaan. Niet lullen maar poetsen. Niet achterom kijken. Niet nadenken.
Uiteindelijk vond ik mezelf dan altijd terug op de bodem van een put die na ieder tripje een beetje dieper was geworden. Mijn zelfbeheersing en mijn uithoudingsvermogen zijn als een dikke postelastiek. Je kunt eraan trekken en hij rekt mee, nog verder en nog verder. Daarna laat je hem los en springt hij weer terug. Maar na iedere keer hard trekken wordt hij wat dunner.
Ik wilde niet gaan zitten wachten tot mijn elastiek uiteindelijk zou knappen.
Het combineren van school en therapie was iets dat ik dacht te kunnen. Ik heb het al eerder gedaan en ik vond dat ik het weer kon. Maar ik had onderschat hoeveel drukker het zou worden. Eetstoornistherapie is een beetje meer dan één gesprekje per week. Extra afspraken met de diëtist, dubbele gesprekken met Elise, eindeloos huiswerk en schema's invullen. En mijn minor werd met de week veeleisender. Met de week ging mijn stemming achteruit en ik vermoedde dat, als ik op dit tempo doorging, ik voor het eind van het jaar rijp zou zijn voor opname.
De afgelopen keren besefte ik pas hoe slecht het met me ging als ik al op het dieptepunt zat. Nu ik het eerder doorhad, vond ik dat ik mijn verantwoordelijkheid moest nemen en moest proberen er iets aan te doen. Maar eigenlijk wist ik meteen al wat dat moest zijn. Het enige wat ik op dit moment kon doen dat drastisch genoeg was om mijn last wat te verlichten, was per direct stoppen met mijn minor.
Ik ben een lijstjesmeisje, dus maakte ik een lijst van voordelen en nadelen van die keus.
Voordelen stoppen
- Tot februari alleen wat losse opdrachten uit het tweede jaar maken en me verder helemaal op therapie kunnen richten
- Me niet meer schuldig voelen als ik op school zit omdat ik niet op therapie ben en vice versa
- Eindelijk eens voor mezelf kiezen
- De tijd hebben om therapie serieus te nemen in plaats van dingen af moeten raffelen
Nadelen stoppen
- Bang dat ik een half jaar depressief in bed ga liggen slapen
- Half jaar studievertraging = langer leenfase = hogere studieschuld
- Misschien kan ik het ritme in februari niet goed meer oppakken
- Waarschijnlijk komen er nu meer mensen achter
Daarna keek ik naar de nadelen om te kijken of ik iets weg kon argumenteren. Er hoeven niet meer mensen achter te komen, omdat ik zoveel of zo weinig kan vertellen als ik wil. Als iemand vraagt waarom ik tijdelijk geen school doe, hoef ik ze geen details te geven als ik dat niet wil. Of ik het ritme in februari niet goed meer op ga kunnen pakken, zullen we niet weten, maar op dit moment is mijn ritme ook waardeloos dus het kan alleen maar beter worden. Om te zorgen dat ik niet tot februari in bed blijf, ga ik zoveel mogelijk therapieafspraken 's morgens proberen te plannen zodat ik al uit bed ben, en verder zie ik wel.
Dan blijft alleen dat ene argument staan. Langer studeren is langer lenen is een hogere studieschuld. En die gaat al niet laag zijn, want ik moest in totaal twee jaar in de leenfase en nu dus tweeënhalf. Dit argument heeft me het langst in twijfel gehouden, maar uiteindelijk heb ik besloten het te accepteren. Beter nu tijdelijk stoppen en een hogere schuld dan mezelf helemaal over de kop werken en misschien mijn opleiding niet eens af kunnen maken. Dan ben ik nog verder van huis.
Dus voor ik mezelf kan bedenken, mail ik mijn SLB'er en het minorhoofd dat ik per direct wil stoppen met de minor. Het voelt alsof er een aambeeld van mijn schouders valt en ik een beetje vrijer kan ademen. Voor een van de eerste keren in mijn leven heb ik helemaal voor mezelf gekozen. En het voelt nog niet helemaal goed, maar wel lichter. En lichter is goed.
In deze blogposts wordt teruggegrepen op gebeurtenissen van een tijdje geleden. In dit geval begin oktober 2015.
Hé lieve Sofie je maakt me aan het huilen met je artikel.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie vergelijking, van het elastiek.
Een enorm dapper, en goed overwogen besluit. Je studieschuld probleem herken ik, ik kom sowieso al uit op een lening voor 4 jaar.. maarja, als dit er voor zorgt dat je dan je studie in ieder geval af kan maken dan is het het zeker waard!
Heel veel succes de komende tijd. Liefs, Sofie ♥
Toen ik het las op twitter was ik echt even stil. Dit is zo'n supergoede en dappere beslissing. Ik kan het natuurlijk niet weten, maar toch zeg ik: Ik weet het zeker! Je hebt de juiste keuze gemaakt. Het feit alleen al dat het je zo oplucht en dat je vrijer kunt ademhalen zeggen genoeg. Ik ben echt immens trots op je. X
BeantwoordenVerwijderenWat een dappere beslissing. Wat goed dat je voor jezelf kiest.. en uit wat je schrijft maak ik op dat dat echt wel nodig was. Ben blij voor je dat het nu wat lichter voelt in dat opzicht. En al die nadelen, tuurlijk zijn ze ergens waar, maar als je zo doorgaat lig je er misschien niet wel voor een langere periode uit. Je kunt nooit in de toekomst kijken, je kunt alleen keuzes maken die nu goed zijn of lijken. En ik denk dat je hiermee op het moment ook een goede keuze hebt gemaakt. Succes met de volgende stappen!
BeantwoordenVerwijderenIk begrijp je wel. Ikzelf zit nu in mijn eindjaar (middelbaar) en heb ook mijn persoonlijke problemen. Straks moet ik gaan kiezen wat ik wil studeren, maar ik denk er sterk aan om afstandsonderwijs of gewoon een jaartje ertussenuit te gaan. Natuurlijk bestaat de kans dat je je slechter gaat voelen, maar uiteindelijk kies je wel even voor jezelf. Je mag trots zijn!
BeantwoordenVerwijderenWat goed dat je deze keus gemaakt hebt!!!
BeantwoordenVerwijderenDat is echt niet te doen samen. Nu kan je het hopelijk veel beter handelen.
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes! Het doet me veel, lieve lezers <3
BeantwoordenVerwijderen