D-day: de diagnose

Na het invullen van ruim 250 vragen over ieder aspect van mijn persoonlijkheid en een twee uur durend gesprek met Vincent waarin een hoop vragen nog eens dunnetjes overgedaan werden, is het tijd voor het diagnosegesprek. Omdat ik tegenwoordig regelmatig in het therapiegebouw te vinden ben, heeft Vincent de diagnoseafspraak achter een andere afspraak weten te plannen. Voordeel: het bespaart me een extra ritje naar de GGZ. Nadeel: er zit ruim drie kwartier tussen de afspraken, en dus heb ik alle tijd om nerveus te worden in de wachtkamer. Ik wiebel met mijn tenen, speel eindeloze potjes Patience op mijn telefoon, probeer een paar pagina's te lezen en staar uit het raam tot Vincent me komt halen.

In zijn kamertje gaan we tegenover elkaar zitten. Ik voel dat mijn wangen rood en warm zijn. 'Zal ik dan maar meteen met de deur in huis vallen?' vraagt Vincent. Daar hoopte ik al op, dus ik knik en ik wacht op het vonnis. Dat blijft uit: 'Ik ben er nog niet helemaal uit.'

Pardon? We hebben verdomme twee uur lang mijn hoofd uitgespoeld, hoe kun je het nu nog niet weten? Maar ik vind Vincent aardig en ik heb respect voor hulpverleners, dus slik ik een snedige opmerking in en vraag in plaats daarvan hoe dat komt. Vincent begint door zijn papieren te bladeren. 'Nou, de diagnose persoonlijkheidsstoornis NAO ligt voor de hand. Je hebt vier kenmerken van borderline, vier van een paranoïde persoonlijkheidsstoornis en drie van de obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Dat is te weinig voor één van die diagnoses, maar teveel om niets te zijn. Dus dan krijg je NAO. Maar er is één stoornis waar je genoeg op scoort voor de diagnose, volgens de tests. Toch kan ik me niet helemaal voorstellen dat je die hebt, vandaar dat ik het er nog even met jou over wil hebben.'

Mijn hoofd tolt. De persoonlijkheidsstoornissen die Vincent nu binnen mijn mogelijke diagnose genoemd heeft, zijn de enige stoornissen die ik ken. Welke andere is er dan die ik zou kunnen hebben? Als Vincent het me vertelt, denk ik dat ik hem niet helemaal goed verstaan heb. 'Wat is in godsnaam een schizotypische persoonlijkheidsstoornis?' Vincent begint te beschrijven hoe iemand met zo'n stoornis zich vaak angstig voelt in gezelschappen en achterdochtig is naar andere mensen toe. Hier herken ik me helemaal niet in en hij geeft aan dat dit ook niet is wat de alarmbellen heeft doen rinkelen. Dat is een ander gedeelte: mensen met een schizotypische persoonlijkheidsstoornis geloven vaak in vreemde dingen, zoals een geloof in helderziendheid of het zesde zintuig.

Ik geloof niet in het toeval. Ik geloof dat veel dingen met een reden gebeuren. Ik geloof dat bijna alles met elkaar verbonden is en dat wij allemaal onderdeel zijn van iets dat groter is dan wijzelf. Ik geloof in paranormale verschijnselen. Ik geloof niet dat anderen mijn gedachten kunnen lezen, maar wel dat ze ze soms op kunnen pikken. Als mijn moeder bijvoorbeeld een vraag stelt waar ik aan liep te denken, zonder dat ik die hardop gesteld heb of ernaar gehint heb. Ik geloof in geesten en in reïncarnatie, in een goddelijke aanwezigheid in alles wat leeft en in de kracht van de gedachte.

Na een lange discussie komt Vincent gelukkig tot dezelfde conclusie als ik: deze dingen zijn in mij geen kenmerk van een ziekte, maar gewoon een geloof, iets religieus. Ik heb geen schizotypische persoonlijkheidsstoornis. Ik ben mogelijk wel psychosegevoelig, blijkt uit een aantal ervaringen die ik met Vincent gedeeld heb, dus dat moeten we in de gaten houden. Maar voorlopig stap ik naar buiten met de diagnose persoonlijkheidsstoornis NAO, met de eerder genoemde sub-kenmerken. En op dat moment ben ik zó blij met Vincent, die verder kijkt dan zijn neus lang is. Want als een ander deze tests bij mij afgenomen had, dan zat ik nu misschien wel met een totaal verkeerde diagnose opgescheept en mocht ik dat weer oplossen.

Dit is minder erg. Weer een NAO. Weer een sticker. En hopelijk weer een beetje betere hulp.

In deze blogposts wordt teruggegrepen op gebeurtenissen van een tijdje geleden. In dit geval oktober 2015.