NAO

In de wereld van de eetstoornissen heb je twee hoofdstoornissen die iedereen kent: anorexia nervosa en boulimia nervosa. Zoals bij alle psychische stoornissen zijn er duidelijke regels en kenmerken waar je aan moet voldoen om de diagnose te krijgen. Zo "moeten" anorecten onder een bepaald BMI zitten en is er een regel aan het aantal eetbuien en keren braken per week voor boulimisten om die diagnose te krijgen.

Voldoe jij aan alle kenmerken voor anorexia, maar word je nog wel ongesteld? Of ben je, zoals ik, een duidelijke boulimist maar klopt de BMI-eis niet? Dan kom je in het derde hokje terecht: eetstoornis NAO, of het Engelse (en bekendere) EDNOS.
NAO staat voor Niet Anderszins Omschreven en is een stoornistype die je niet alleen bij eetstoornissen terugziet. Ook onder andere bij persoonlijkheidsstoornissen kun je deze diagnose krijgen. Het betekent eigenlijk zoveel als: je past wel in de eetstoorniskamer, maar niet in een van onze kastjes. Dus we hebben een extra lade voor je gemaakt. Je hebt een stoornis. Alleen niet de stoornissen die wij onderscheiden.

Toen ik deze diagnose te horen kreeg, was ik niet zo blij. Mijn hoofd trok er de conclusie uit: je voldoet niet aan de gewichtseis voor boulimia, zelfs daarvoor ben je dus te dik! Vieze papzak! Ga afvallen, en gauw een beetje! Als ik op een andere voorwaarde "afgekeurd" was voor boulimia, de diagnose die ik net geaccepteerd had, was ik daar veel minder van ondersteboven geweest. Maar het was mijn gewicht, iets waar ik al van baal, dat een spaak in het wiel stak. En dat was moeilijk te verkroppen.

En verder... Ik schaam me een beetje om dit op te schrijven, maar ik ben niet de eerste die deze gevoelens heeft dus ik hoop dat ik er een ander mee kan helpen. Ik besef me heel goed dat een NAO-diagnose echt is. Maar voor mij voelde het als een soort afvoerputje, een gaarbak voor de restjes. Alsof ze niet weten wat ze met me moeten en er dus maar een algemeen label op plakken. Dat stak. Hallo, ik ben hier binnengekomen met een serieus probleem! Help me!

Toen ik dit besprak in de donderdaggroep, werd ik een beetje verbaasd aangekeken. Voorzichtig werd me verteld dat een NAO-stoornis een net zo ernstige stoornis is als alle andere wél omschreven stoornissen. Veerle, de therapeut in opleiding, vertelde dat zij vaak bij NAO-lijders zag dat zij juist langer en zwaarder leden onder hun stoornis, omdat het minder snel opgemerkt werd. Anorexia is (vaak) duidelijk. Iemand die gevaarlijk vermagert, dat zie je niet zo snel over het hoofd (mijn mede zelfspotters mogen hier hun eigen anorexiagrap invullen).

Inmiddels heb ik wat meer afstand en accepteer ik dat mijn diagnose a. veranderd is en b. net zo serieus genomen moet worden als de vorige. En daar werk ik aan. Met kleine, niet anderszins omschreven stapjes.

In deze blogposts wordt teruggekeken naar gebeurtenissen van een tijdje geleden. In dit geval september 2015.