Intake nummer twee

Net toen ik er niet meer op zat te wachten, was het eindelijk tijd voor de tweede intake. Na acht maanden wachten, eindeloze telefoontjes en een heleboel zenuwinzinkingen had de eetstoornisafdeling besloten dat ze me toch de moeite van een afspraak waard worden. Ik weet dat het niet echt zo werkt, maar zo voelde het uiteindelijk wel. Alsof ik na eindeloze klappen in mijn gezicht ineens omhoog geholpen werd door de grootste vechtersbaas.

Ik had mijn woede richting deze afdeling besproken in een van mijn maandelijkse gesprekken met Vincent. Die gaf aan mijn gevoelens best te begrijpen, maar raadde me toch aan het bijltje er niet bij neer te gooien en naar de intake te gaan. Als ik het er uiteindelijk niet mee eens was, kon ik altijd nog nee zeggen. Ermee stoppen is makkelijker dan weer binnenkomen. Dus met een gezonde hoeveelheid weerzin wachtte ik tot ik opgepikt werd door een onbekende blonde vrouw. 'De enige vrouw in de wachtkamer, dan ben jij zeker Sofie? Ik ben Elise. Kom maar mee.'

Het leek me een goed idee om de intake te beginnen met de mededeling dat ik al een diagnose had. En ook al een behandeladvies. Dat had ik namelijk in februari al gekregen van de therapeuten met wie ik die intake had. Elise werd steeds roder. 'Daar ben ik wel verbaasd over. Ik begrijp ook niet hoe ze dat hebben kunnen doen. Eetstoornissen zijn hun expertise niet. Zij mogen daar geen diagnoses over geven.' Ik slikte een antwoord in de trant van "Ze moesten toch wat terwijl jullie me in de stront lieten liggen" in en haalde mijn schouders op. Schiet de boodschapper niet neer.

Met nog meer tegenzin liet ik me het hemd van het lijf vragen over mijn eetpatroon, mijn gezinssituatie, mijn lichaamsbeeld, hoe een eetbui er bij mij dan precies uitziet, of ik goed slaap, hoe mijn bewegingspatroon in elkaar steekt enzovoorts. Mijn irritatie groeide steeds meer, omdat ik het idee kreeg dat Elise helemaal niet naar mijn antwoorden luisterde. Deze indruk werd versterkt omdat ze me drie keer precies dezelfde vraag stelde. Goed, besloot ik, ik geef haar nog een kwartier de tijd. Als ik me dan nóg zo zit op te vreten, ga ik weg.

En natuurlijk was dat het moment dat het weer beter ging. Elise leek steeds meer te luisteren naar wat ik zei, haar reacties zorgvuldiger af te stemmen en me serieus te nemen. Dus werd ik welwillender naar haar vragen en konden we de intake met succes afronden. Aan het eind van het gesprek durfde ik zelfs mijn woede naar de afdeling uit te spreken. En in plaats van een standaard 'Dat is nu eenmaal de GGZ'-opmerking die ik verwacht had, nam ze me ook hierin serieus en gaf aan dat ze mijn gevoelens begreep en het heel erg vond hoe het gelopen was.

Aan het eind van het gesprek was ik genoeg opgewarmd om het idee van de behandeling te accepteren. Dit kwam vooral door een heel onverwacht gevoel. Tijdens het gesprek had ik af en toe, zomaar ineens, de motivatie weer op voelen vlammen. Op dit momenten wist ik weer precies waarom ik ook alweer in behandeling was gegaan, waarom ik beter wilde worden en hoe gemotiveerd ik daarvoor was. Dat gevoel alleen al was een miljoen waard. Als ik dat nu vast wist te houden, kwam die hele therapie misschien nog wel goed...

En dat komt het vast ook. Na mijn adviesgesprek over een maand. Elise is eerst even drie weken op vakantie. Ach ja, het blijft de GGZ...

In deze schrijfsels wordt teruggegrepen naar de gebeurtenissen van een tijdje geleden. In dit geval augustus 2015.