Een intake bij de GGZ blijft vreemd, want het is zo ongeveer de enige gelegenheid ter wereld waar je een uur lang onbegrensd mag praten over hoe kut het allemaal is, zonder dat iemand een keer zegt dat je niet zo negatief moet doen. Dus ik zat tegenover twee onbekenden die me het hemd van het lijf vroegen over mij, mijn leven en mijn emoties.
Gelukkig voelde ik me rot. Je kunt je eigen problemen niet bagatelliseren en aan de kant kletsen (daar ben ik erg goed in) als je houding en gezicht uitstralen dat je een dood diertje bent. Dus ik legde uit hoe ik me voel, vatte samen hoe mijn eetpatroon eruit ziet, beschreef tegen welke problemen ik in mijn dagelijks leven aanloop en formuleerde mijn behandeldoel ('Ik wil kunnen eten als ik honger heb, stoppen als ik vol zit en niet overgeven. Ik wil weten wat gezond eten is en naar mijn lijf kunnen luisteren. En ik wil in godsnaam niet de hele tijd zo down zijn en eens een keer niet meer dood willen!').
Na mijn uiteenzetting en het beantwoorden van ongeveer honderd vragen over mijn eet-, slaap- en dagpatroon leunde een van de twee psychologen voorover. 'Je legt het allemaal heel duidelijk uit en het klinkt alsof je er in je dagelijks leven veel last van hebt. Eigenlijk ben ik verbaasd dat je nog zo goed functioneert. Hoe doe je dat?' Ik keek hem verward aan. Hoezo, hoe doe ik dat?
De laatste tijd begint het me te dagen dat de wereld en ik een verschil in opvatting hebben. Mensen die weten wat er allemaal speelt, zijn verbaasd dat ik uberhaupt nog op mijn benen sta. Ik vind dat niet meer dan normaal. Natuurlijk wil ik het liefst de hele dag in bed blijven liggen, maar ik denk niet dat iemand daar ooit beter van is geworden en daarnaast werkt het voor mij ook niet. Hoe vreemd het ook klinkt: opstaan en doorgaan is voor mij de makkelijkste oplossing. Als ik namelijk niet naar mijn colleges ga en afspraken afzeg, moet ik die later weer inhalen. Daar heb ik de energie niet voor. Het wiel moet blijven draaien en het is het makkelijkst om dan maar met mijn verstand op nul van plek naar plek te sukkelen, een glimlach te faken en te doen wat ik moet doen.
Dit is de afgelopen jaren mijn coping mechanisme geweest. Zolang ik maar op volle kracht vooruit ga, heb ik geen tijd om stil te gaan bij wat ik voel, wat ik vind, wat ik denk en wat ik wil. Het heeft heel lang gewerkt. Tot de dag dat het niet meer werkte. En daarom zit ik nu op een GGZ- stoel te luisteren naar mensen die verbaasd zijn dat ik nog functioneer. Maar ik weet gewoon niet beter.
In deze schrijfsels wordt teruggegrepen naar de gebeurtenissen van een tijdje geleden. In dit geval februari 2015.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten