Het spel van wachten en bellen

Wie denkt dat het instanties ook maar één reet interesseert dat jij aan je problemen wilt werken, is duidelijk nog nooit in therapie geweest. Ik wist dit al. Ooit zat ik snotterend en suïcidaal bij mijn toenmalige SLB'er om aan te geven dat ik nú hulp nodig had. Drie maanden later zat ik bij de studentenpsycholoog, die besloot me door te verwijzen naar de GGZ in mijn toenmalige stad. Vervolgens had ik nog eens vier maanden later mijn intake daar, wachtte ik een maand op mijn adviesgesprek en had uiteindelijk in september 2013 voor het eerst therapie. Elf maanden nadat ik aan de bel had getrokken.

Dit keer blijkt het niet anders.

Mijn huisarts gaf me het origineel van de verwijsbrief die ze doorgestuurd had en zei 'Bel maandag even, dan hebben ze hem wel binnen.' Dus die maandag zocht ik tussen mijn colleges door even een rustig plekje op om te bellen. Daar kreeg ik een wat geïrriteerde medewerkster aan de lijn, die me mededeelde dat ik moest wachten tot zij míj belden. Nee, zei ik, op jullie website staat dat je ook zelf kunt bellen als je weet dat de huisarts je doorverwezen heeft. Wanneer die verwijzing dan precies verstuurd was, wilde ze weten. Mijn antwoord ('Vier dagen geleden.') leverde me weer een stevige zucht op. Als ik mijn geboortedatum gaf, zou ze wel even zoeken. Gerammel van toetsen. Nee, er stond niks in het systeem, dus was de brief waarschijnlijk nog niet verwerkt. Ze raadde me aan om het aan het eind van de volgende week nog eens te proberen.

Ik veranderde "eind" in "begin" en op maandag, een week later, verzon ik wederom een smoes voor mijn projectgroep, zocht een nieuw ongestoord hoekje en draaide opnieuw het nummer van de instantie. Dit keer kreeg ik een stukken vrolijker klinkende dame aan de lijn, die ook nog goed nieuws voor me had. Nadat ze me twee keer mijn achternaam had laten spellen en mijn geboortedatum extra had gecheckt, wist ze me te vermelden dat mijn doorverwijzing verwerkt was in het systeem. Vermoedelijk zou er "heel snel" contact met me opgenomen worden. 'Wat is heel snel?' vroeg ik. Ik wil altijd feiten. 'Is dat binnen een dag? Deze week nog? Is het voor de jaarwisseling?' Over een paar dagen zou de kerstvakantie beginnen en ik zag mezelf al weer helemaal op een stapel eindigen. De secretariaatdame kon het me niet vertellen. 'Heel snel,' herhaalde ze, 'heel snel.'

In de dagen die volgden, bewaakte ik mijn telefoon alsof het de laatste overgebleven Laxeerpil Voor Noodgevallen was. Tijdens colleges en projectvergaderingen, in de trein en op de plee. Als blikken warm waren, was mijn telefoon nu gesmolten. En als het nou effect had gehad... Maar nee. Ik speel nog steeds het wachtspel. En normaal hou ik erg van spelletjes, maar deze ben ik nu al (no pun intended) kotsbeu. 

In deze schrijfsels wordt teruggegrepen naar de gebeurtenissen van een tijdje geleden, in dit geval december 2014.