Contact en kliniekregels

Het grote voordeel van groepstherapie is dat het (de naam geeft het al een beetje weg) in groepsverband plaatsvindt. Tegelijk is dat soms ook een nadeel. Veel therapeuten en behandelcentra voelen zich gedwongen regels op te stellen voor onderling contact buiten de groep. In onze schemagroep wordt het niet aangemoedigd om elkaar te zien of spreken naast de donderdagavond. Ze zeggen dat het is om groepsvorming binnen de groep te voorkomen. Bij andere instanties zeggen ze dat ze het niet aanmoedigen om bevriend te raken en zo het risico te lopen dat je later in je ziekte blijft hangen.

Ook in de kliniek staat het in de regels. Contact buiten het terrein is eigenlijk niet toegestaan. Ze kunnen niemand iets verbieden en ook niet controleren of het gebeurt, maar ze zitten erbovenop. Maar hoe doe je dat, geen contact maken, als je 24/7 met mensen in hetzelfde schuitje zit?

Oudjaarsterugblik

Op mijn Facebook (waar bijna niemand het fijne weet van mijn ups en downs dit afgelopen jaar) schreef ik op oudjaarsdag de volgende post: "2015, ik ben blij dat we na vandaag afscheid van elkaar mogen nemen want je hebt me niet bepaald veel gegund dit jaar. En op een bepaalde manier ook weer wel. Dit jaar is de kiem gelegd voor allerlei ontwikkelingen die ik in 2016 verder kan doorvoeren, maar gemakkelijk was het niet. Als je me in januari had verteld hoe dit jaar eruit zou komen te zien en waar ik het zou eindigen, had ik je glashard in je gezicht uitgelachen. Toch ben ik stilletjes dankbaar voor dingen, bijvoorbeeld voor de schone lei van 2016. Ik weet wel dat het afgezaagd is om je nieuwe jaar als een nieuw begin te beschouwen, maar ik doe het lekker toch. Vanavond proost ik met kinderchampagne op mezelf. Dat het maar een stuk beter mag worden!"

Hier op mijn blog wil ik daar graag wat uitgebreider op in gaan en terugkijken op 2015 (met links naar de relevante blogposts voor wie bij wil lezen). Want man, wat een wilde rit was het.

Een strop om half tien

Het is woensdagavond half zeven. De woonkamer is rustig. We hebben net een stevige portie bami naar binnen gelepeld, vergezeld van wat kroepoek en stukjes atjar pangang. Het eten hier is niet per se goed, maar de eenpansgerechten zijn eigenlijk altijd wel geslaagd. Een paar mensen zitten op hun kamer of zijn buiten de deur. Ik zit in de woonkamer met groepsgenoot Cindy, die nog met haar bami bezig is, en een ander meisje, Els, zit op de bank televisie te kijken. Er hangt een aangename stilte en de sfeer is redelijk tevreden.

Plotseling horen we vanuit de hal een hels kabaal. Iemand verheft haar stem, maar we kunnen niet horen wat er gezegd wordt. Een mannenstem bromt er wat doorheen. Dan de vrouw weer, schel en boos. Onze aanwezige verpleegkundige, Lisette, die op redelijke toon iets voor ons onverstaanbaars zegt. De man weer. En dan het geschreeuw van de vrouw.

Waarschuwing: kan triggerend zijn op het gebied van zelfmoordgedachten. Niet lezen als je daar gevoelig voor bent. Stay safe!

Let's talk about sex, baby

Seks. Het is een thema waar, ook in de psychiatrie, vaak op kousenvoetjes omheen gelopen wordt. Tijdens een soort kwaliteiteninterview in het onderdeel "Relaties" voelde Joop zich geroepen om zijn vraag 'Hoe zit het met intimiteit?' in te leiden met 'Ik kan er niets aan doen, het staat hier nu eenmaal.' Toen ik hem vroeg waarom hij zich zo indekte, zei hij dat seks vaak een lastig thema is voor mensen. Depressieve mensen hebben minder zin, sommige mensen zijn seksueel misbruikt of juist nog niet zo ervaren. Voor veel mensen is seks doorspekt met schaamte. Je doet het wel, maar je hebt het er niet over.

Ik, aan de andere kant, praat juist erg graag over seks. Voor mij is seks een belangrijk onderdeel van mijn (liefdes)leven en ik vind dat er te weinig over gepraat wordt. Er is niets om je voor te schamen, of je het nou vaak hebt of nooit en of je nou aparte dingen lekker vindt of niet. Ik ben dol op sekspraatjes. Ik had alleen niet verwacht dat ik dat ooit met mijn psychiater zou gaan doen.

Kliniekkerst

Toen ik opgenomen werd, was het negen december, ruim twee weken voor de kerst. Hoewel me bij de intake verteld was dat ze in de kliniek op korte opnames mikten, had ik al wel door dat ik niet zomaar binnen twee weken weer buiten zou staan. En dat betekende dus dat ik kerst en hoogstwaarschijnlijk ook oud en nieuw in de kliniek door zou brengen. Dit stond me heel erg tegen en ik had het er dan ook over met mijn moeder. Zij had een relativerende opmerking: 'Ja, maar als je dit niet oplost, wordt dit misschien wel je laatste kerst. En als je beter wordt, heb je er nog zo'n vijftig voor de boeg. Dus dan kunnen we deze wel missen.' Ook een manier om het te bekijken.

Toch, nu de feestdagen er zijn, blijf ik maar denken aan hoe ik ze vorig jaar doorbracht en hoe ik ze nu ga spenderen. Het contrast zou bijna niet groter kunnen zijn.

Kliniekbewoners

Mijn eerste dagen moest ik er erg aan wennen dat je in opname doorlopend onder toezicht staat. Je kunt nog geen opmerking aan de lunchtafel maken zonder de gedachte dat het misschien in je dossier gezet wordt. Voor sommige verpleegkundigen is alles een probleem. Naast het doorlopende toezicht moest ik ook erg wennen aan het feit dat ik a. een kliniekbewoner ben en b. dat er daar meer van zijn.

Over het woord "kliniekbewoner" heb ik lang gedaan. Ik had geen idee hoe ik naar mezelf en naar ons allemaal moest verwijzen. Patiënt? Dat klinkt alsof we in het ziekenhuis liggen en zo voelt het toch niet, zelfs al zijn we dan allemaal ziek. Cliënt? Dat voelt meer alsof ik bij een advocaat zit of bij een woonwinkel een nieuwe keuken koop. Mijn moeder opperde het neutrale "huisgenoot", maar we wonen niet in een huis, we wonen in een kliniek. Zo kwam ik op het woord "kliniekbewoner". En dat voelde beter.

Doelen en middelen

In de kliniek mogen we ieder weekend met verlof. Je mag maar één nacht wegblijven, maar je mag wel weg. Aangezien ik op woensdagavond aangekomen ben, zou ik op zaterdagochtend alweer met verlof mogen. Ik heb er even over nagedacht en besloten om dat niet te doen. Eerst maar eens wennen aan de kliniek, de omgeving, het ritme, het bed en alle dingen eromheen. Mijn persoonlijk begeleider Lisette (iedere opgenomen bewoner heeft een aanspreekpunt bij de verpleging, dat is je persoonlijk begeleider of pb'er) werkt in het weekend ook en heeft een afspraak met me gemaakt.

Als je in de kliniek bent, moet je namelijk een zogenaamd herstelplan maken. Daarin leg je de doelen vast waar je tijdens je behandeling aan wilt werken. Die doelen moet je opstellen met je pb'er, in mijn geval Lisette. Ze is jong, blond en straalt uit al haar porieën liefdevol vertrouwen. Ik ben wel blij met haar. Dus op zaterdagmiddag pakken we een schrijfblok, zoeken we een tafel en gaan we praten over wat ik nou eigenlijk uit deze opname wil halen.